21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 - Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Με την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, άρχισε εμφύλιος πόλεμος (1945-1949) μεταξύ των κομμουνιστικών δυνάμεων ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του εθνικού στρατού, που είχε την άμεση υποστήριξη των Άγγλων και Αμερικανών. Με την παράδοση των όπλων απο πλευράς των κομμουνιστών, άρχισε να συντηρείται από τις ελληνικές κυβερνήσεις κλίμα τρομοκρατίας και κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τυχόν κομμουνιστική επανάσταση. Οι κυβερνήσεις του Αλέξανδρου Παπάγου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή χρησιμοποιούσαν το στρατό ως όργανο τρομοκρατίας. Επιπλέον, έως το 1961, με ευθύνη και πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή, δημιουργήθηκε μηχανισμός ελέγχου του Τύπου και της πληροφόρησης, με σκοπό τη στήριξη ενός ουσιαστικά αυταρχικού καθεστώτος. Ο μηχανισμός αυτό αποτελούνταν από στρατιωτικούς και έλληνες και ξένους δημοσιογράφους, οι μισθοί των οποίων καλύπτονταν από μυστικά κονδύλια της Γενικής Διεύθυνσης Τύπου και Πληροφοριών (ΓΔΤΠ) και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ). Οι αξιωματικοί που αποτελούσαν το μηχανισμό αυτό αξιοποίησαν αργότερα την εμπειρία τους επιβάλλοντας τη δικτατορία.

Μέσα στο στρατό υπήρχε παράνομη οργάνωση αξιωματικών, με το όνομα ΙΔΕΑ, που είχε πρόγραμμα πραξικοπήματος. Μέσα στον ΙΔΕΑ, δρούσε ο αξιωματικός Γεώργιος Παπαδόπουλος, ως υφιστάμενος του στρατηγού Νάτσινα. Οι μηχανισμοί αυτοί, ενεργοποιήθηκαν, ή μάλλον πήραν την εντολή να ενεργοποιηθούν, από τον Τζον Μόρι, πράκτορα της CIA στην Αθήνα, κατ΄ αρχήν για την ανατροπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, στη συνέχεια όμως με κύριο στόχο την επιβολή πραξικοπηματικής κυβέρνησης, αποτελούμενης μόνο από στρατιωτικούς.

Τον Ιούλιο του 1965 σημειώθηκε σοβαρό ρήγμα στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος Ένωση Κέντρου, γνωστό στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας με τον όρο Αποστασία του 1965 ή Ιουλιανά. Αφορμή υπήρξε η απόφαση του Γεωργίου Παπανδρέου να αντικαταστήσει τον Πέτρο Γαρουφαλιά από το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και η άρνηση του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄ να υπογράψει το σχετικό διάταγμα, αν ο διάδοχος του Γαρουφαλιά δεν απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης του.

Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε από τον Κωνσταντίνο να παραιτηθεί στις 15 Ιουλίου 1965. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου του 1966, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να σχηματίσει κυβερνήσεις με τη συμμετοχή κατά διαστήματα 48 βουλευτών της παράταξης Ένωση Κέντρου (αποστατών) που εγκατέλειψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο όρος «Αποστασία» προήλθε από τον χαρακτηρισμό αποστάτες που αποδόθηκε στους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που, υπό την προτροπή του επίσης βουλευτή της Ένωσης Κέντρου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη^[ πήραν μέρος ή έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις της περιόδου αυτής. Ο Κωνσταντίνος αρχικά διόρισε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα με υπουργούς αποστάτες βουλευτές την Ένωσης Κέντρου. Η νέα κυβέρνηση όμως δεν είχε πλειοψηφία στην Βουλή, οπότε σχηματίστηκε άλλη κυβέρνηση υπό τον Ηλία Τσιριμώκο. Όλη η περίοδος που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου χαρακτηρίζεται γενικότερα ως περίοδος πολιτικής ανωμαλίας.
Η σύγκρουση είχε και οικονομικά αίτια: Όταν η Ένωση Κέντρου ανήλθε στην εξουσία, ο Παπανδρέου είχε επιβάλει στον εκατομμυριούχο μεγαλοεπενδυτή Τομ Πάπας την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων για τα διυλιστήρια της ESSOESSO PAPAS, καταργώντας τα περισσότερα από τα μονοπώλια που είχε». Η CIA, η πολυεθνική Esso και το αφεντικό της δεν υποχώρησαν αλλά υπονόμευαν την κυβέρνηση Παπανδρέου, ενώ «… τη σχέση του με τη CIA παραδέχθηκε ο ίδιος ο Πάπας, σε συνέντευξη που έδωσε στο Φρέντυ Γερμανό».
Στο βιβλίο που έγραψε ο Μακάριος Δρουσιώτης, 1974, Το άγνωστο παρασκήνιο της τουρκικής εισβολής, Αλφάδι, Λευκωσία, 2002, σσ. 14-18 αναφέρει: «… ο Τομ Πάπας ήταν αυτός που συνέδραμε οικονομικά για την εξαγορά των βουλευτών που είχαν αποστατήσει από την Ένωση Κέντρου. Ο Λευτέρης Βόδενας συνεργάτης του τότε εκδότη των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» ο οποίος είχε ενεργό συμμετοχή στην ανατροπή του Παπανδρέου, αφηγείται στο βιβλίο του Χρίστου Χριστοδούλου «Ο εκδότης Ιωάννης Βελλίδης»: (της σημερινής ΕΚΟ). «Ο Πάπας αντέδρασε και πίεζε την ελληνική κυβέρνηση, μέσω των διασυνδέσεων που είχε με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, να σταματήσει τις «σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις»… Τελικά το φθινόπωρο του 1964, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου υποχρέωσε τον Τομ Πάπας να υπογράψει νέα σύμβαση με την

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου

Στις 21 Απριλίου του 1967 και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, και συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικόλαου Μακαρέζου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα.

Έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της πρωτεύουσας, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με κωδικό Σχέδιο Προμηθεύς, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Το συγκεκριμένο σχέδιο προορίζονταν για την αναγκαστική ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση που εισέβαλλαν στην Ελλάδα δυνάμεις του Σοβιετικού Στρατού. Ο έμπιστος του βασιλιά αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στρατηγός Γ. Σπαντιδάκης, αντικαταστάθηκε από τον Οδυσσέα Αγγελή. Ο Αγγελής κάνοντας χρήση του νέου του αξιώματος έδωσε εντολή στο Γ’ Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη να εφαρμόσει το Σχέδιο Προμηθεύς σε όλη τη χώρα.

Η μοναδική προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί εγκαίρως το πραξικόπημα ήταν από την πλευρά κυρίως του υπουργού Δημόσιας Τάξης Γεωργίου Ράλλη ο οποίος προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη για να κινητοποιήσει το Γ’ Σώμα Στρατού (Θεσσαλονίκη). Δεν πρόλαβε, αφού το σχέδιο Προμηθεύς είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να αγνοήσει το σήμα του Ράλλη.

Σχέσεις Χούντας-ΗΠΑ

Οι χουντικοί ενεπλάκησαν και στα πολιτικά των ΗΠΑ. Όπως γράφει ο Μακάριος Δρουσιώτης,στο βιβλίο του 1974, Το άγνωστο παρασκήνιο της τουρκικής εισβολής, Αλφάδι, Λευκωσία, 2002, σσ. 14-18: «Ένας εξόριστος δημοσιογράφος, ο Ηλίας Δημητρακόπουλος εξασφάλισε στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία η ελληνική χούντα είχε χρηματοδοτήσει μέσω του Τομ Πάπας την προεκλογική εκστρατεία του Νίξον, με 594.000 δολάρια σε μετρητά. Το ποσό, εξαιρετικά ψηλό για την εποχή εκείνη, προερχόταν από τα κονδύλια που η CIA διέθετε στην ελληνική ΚΥΠ για τις αντικομμουνιστικές της δραστηριότητες. Η χρηματοδότηση γινόταν με εντολή του Παπαδόπουλου, μέσω του διοικητή της ΚΥΠ Μιχάλη Ρουφογάλη…. Η χρηματοδότηση της εκστρατείας του Νίξον από τη χούντα τεκμηριώθηκε το 1975, όταν συστάθηκε μια επιτροπή από το αμερικάνικο Κονγκρέσο, που ερεύνησε τις δραστηριότητες της CIA…».

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 :

...Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας δικτάτωρ...

Και ποιός ήταν αυτός ο κακός, ο φονιάς, ο άνθρωπος που κρέμασε στο Πολυτεχνείο τόσους φοιτητές, που πεινούσαν οι υπάλληλοι στο Κράτος, που εγκατέλειψε τα ταμεία αδειανά, που έκανε βίλες, που του βρήκανε καταθέσεις στις Τράπεζες, που είχε ένα σπίτι γιομάτο χρυσαφικά, που δεν έφτιαξε ούτε ένα έργο, ούτε ένα Νοσοκομείο, ούτε ένα δρόμο, που δεν βοήθησε να γίνει ούτε ένα εργοστάσιο, που κυνήγησε του Βιομηχάνους;

Ποιός ήταν Γιαγιά, αυτό το Τέρας που πήγε την Πατρίδα μας τόσα χρόνια πίσω; Πώς τον λέγανε, Γιαγιά;

Η Γιαγιά - Ελλάδα καθισμένη στην Αυλή της Ιστορίας, ακούει τα εγγόνια της... Έχουν ακούσει τόσα πολλά για τον Δράκουλα Γεώργιο Παπαδόπουλο, και θέλουν να μάθουν περισσότερα για τον δικτάτορα που ρούφαγε αίμα, που τρέφονταν με σάρκες...

Η Γιαγιά - Ελλάδα σκέπτεται... Ζαρώνει το μέτωπό της, φτάχνει την ποδιά της, πίνει λίγο καφέ φτιαγμένο με κριθάρι και καλαμπόκι που είναι ελαφρύς, λόγω της καρδιάς της, και τους λέει:

- Θα σας πώ ένα παραμύθι... Ένα μεγάλο παραμύθι...

Μιά φορά και έναν καιρό υπήρχε ένας αξιωματικός που τον έλεγαν Γεώργιο Παπαδόπουλο...

Φτωχόπαιδο... Πάντα πρώτος... Μεγάλο μυαλό... Κάποια ημέρα, μετά από πολλές παρακλήσεις, με άλλους φίλους του, πήραν την απόφαση να μπούνε μπροστά... Και έμειναν 7 ολόκληρα χρόνια. Και σωστά ακούσατε τα όσα λένε... Να...

- Χάρισε στους Δημοσιογράφους το λεγόμενο Αγγελιόσημο, που κανείς τους δεν θυμάται...

- Έφτιαξε μεγάλα κτίρια που θα ζήσουν μέχρι το 2500!

- Έφτιαξε Νοσοκομεία...

- Μεγάλους δρόμους...

- Έδωσε στο 80% των υπαλλήλων δάνεια...

- Πήρε για το Στρατό αεροπλάνα και υποβρύχια...

- Δεν είχαμε εκείνα τα χρόνια ούτε μία φωτιά...

- Έδωσε χρήματα σε Βιομηχάνους, Βιοτέχνες, δάνεια...

- Χάρισε τα Αγροτικά χρέη...

- Όπου κι αν πήγαινε ξεσηκωνόταν ο Τόπος!

- Στο Πολυτεχνείο δεν κρέμασε, απλώς τον "κρέμασαν" όσοι ήθελαν να τον ρίξουν...

- Και όταν ήλθαν οι Καλοί και τον έπιασαν, ενώ του έγινε πρόταση να φύγει, αυτός, με την ξεροκεφαλιά που τον έδερνε, προτίμησε να μείνει 25 χρόνια φυλακή...

- Δεν υπέγραφε για να βγεί από την φυλακή, παρά τις ποικίλες υποσχέσεις...

- Και ένα πρωινό, όταν πέθανε, του βρήκαν μόνο τα παράσημα και κάποιες στρατιωτικές στολές. Σκέτος μπατίρης, φτωχός παιδάκια μου... Φτωχός, ενώ θα έπρεπε να ήταν εκατομμυριούχος... Έτσι το συνηθίζουν, τα στερνά χρόνια, όσοι ανακατεύονται με τα πράγματα του Τόπου!

- Καλέ Γιαγιά, τι πράγματα μας λες; Τι ΠΑΡΑΜΥΘΙ μας άρχισες;

- Παιδιά μου, καλά μου παιδιά... Ξέρετε τι είναι πιο αληθινό και από την αλήθεια;

- Τι Γιαγιά;

- ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, το ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Και ο Δικτάτωρ, ο ...δολοφόνος, ο ...Δράκουλας, όπως μου τον είπατε, ήταν μέσα σε αυτό το ΠΑΡΑΜΥΘΙ... Ένα ΠΑΡΑΜΥΘΙ που μετά από πολλά - πολλά χρόνια θα λέμε πάντα...

- ΜΙΑ ΦΟΡΑ και ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

ΓΡΗΓ. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Υστερόγραφο:

Δεν υπήρξα χουντικός. Έχασα τη δουλειά μου. Με συνέλαβαν δύο φορές. Ταλαιπωρήθηκα. Δεν εξαργύρωσα καμμία μου πράξη. Άρα: Μπορώ να ομιλώ, έχω το δικαίωμα να κρίνω. Και επιμένω στον όρο: Ως ΟΡΚΩΤΟΣ ΛΟΓΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!