Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1848 ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Μία επανάσταση που είχε λάβει χώρα το 1830 είχε οδηγήσει στην καθαίρεση του τυραννικού Καρόλου Ι’ και την αντικατάστασή του από τον ξάδερφό του Λουδοβίκο Φίλιππο Α΄. Κι ενώ η βασιλεία του τελευταίου έγινε δεκτή αρχικά με μεγάλη ικανοποίηση, μέχρι τα τέλη του 1840 η αποδοχή του από το λαό είχε εξανεμιστεί. Ο κάποτε αποκαλούμενος «Πολίτης Βασιλιάς» και «Αστός Μονάρχης», αποδείχθηκε εξίσου συντηρητικός με τους προγόνους του. Παρότι εμφανιζόταν ως ένας πραγματικός Συνταγματικός Βασιλιάς, η κυβέρνησή του ήταν αφοσιωμένη σε μία νέα «τάξη ευγενών», τους νεόπλουτους επιχειρηματίες και τραπεζίτες. Το δικαίωμα ψήφου επεκτάθηκε στο μόλις 1% των Γάλλων ανδρών, γεγονός που οδήγησε σε μια κυβέρνηση που ήλεγχε μια μικρή μορφωμένη ελίτ.
Το αποτέλεσμα ήταν οι συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης να χειροτερέψουν σημαντικά κατά τη βασιλεία του. Μέχρι το 1846, το 1/3 των κατοίκων του Παρισιού διαβίωνε σε τέτοιες συνθήκες φτώχειας, που στηριζόταν στο ψωμί που μοίραζε η κυβέρνηση για να μην πεθάνει από το λιμό.
Η οικονομική κρίση μετατράπηκε σε σοβαρή ύφεση, που συνοδεύτηκε από μια ιδιαίτερα κακή σοδειά σε εθνικό επίπεδο το 1846. Η κυβέρνηση δεν ήταν προετοιμασμένη για την αντιμετώπιση τόσο υψηλά επίπεδα ανεργίας και έλλειψης τροφίμων. Σειρά διαδηλώσεων μετατράπηκαν σύντομα σε επανάσταση κατά της κυβέρνησης του Βασιλιά. Προς έκπληξη όλων στη χώρα, ο Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ εγκατέλειψε το Παρίσι στις 24 Φεβρουαρίου 1848.
Φάνηκε αρχικά πως ο νεαρός Κόμης του Παρισιού θα διαδεχόταν τον Βασιλιά, σύντομα όμως η φιλελεύθερη αντιπολίτευση στη χώρα σύστησε μια προσωρινή κυβέρνηση, που αποκλήθηκε Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία. Η κυβέρνηση αυτή έθεσε ως στόχο τη Γενική Ανακούφιση σε σχέση με την Ψήφο και την Ανεργία. Επιτεύχθηκε στις 2 Μαρτίου 1848 και το ζήτημα της ανεργίας αντιμετωπίστηκε χάρη σε ένα πρόγραμμα πρόσληψης πολιτών για να εργαστούν σε διάφορα δημόσια έργα. Η πρώτη κυβέρνηση όμως που προέκυψε μετά τις εκλογές όπου όλοι είχαν δικαίωμα ψήφου, κυριαρχείτο από συντηρητικούς βασιλόφρονες και μετριοπαθείς φιλελεύθερους αστούς, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων «ριζοσπαστικών ρεπουμπλικάνων». Παράλληλα, τα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας στηρίζονταν στους φόρους για τη χρηματοδότησή τους και στην πραγματικότητα ουδέποτε προσέφεραν εργασίας σε τόσο μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Η νέα κυβέρνηση ορίστηκε στις 21 Ιουνίου. Όσοι έμειναν άνεργοι ξανά αντέδρασαν βίαια, με την ημέρα εκείνη να έχει μείνει γνωστή ως «Εξεγέρσεις Ημερών Ιουνίου». Από τις 23 έως τις 26 Ιουνίου, η κυβέρνηση έδωσε εντολή στο στρατό – που καθοδηγείτο από το στρατηγό Louis Eugene Cavaignac να καταστείλει συστηματικά τις εξεγέρσεις των εργαζόμενων.
Συνολικά 15.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι 15.000 απελάθηκαν από τη Γαλλία προς την Αλγερία για να εργαστούν σε στρατόπεδα εργασίας. Ο Cavaignac αναλαμβάνει επικεφαλής της γαλλικής κυβέρνησης μέχρι τις επόμενες εκλογές, οι οποίες θα οδηγήσουν τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 10 Δεκεμβρίου 1848.
